Στην είσοδο του οικισμού της Ολύμπου, ψηλά πάνω από τις Έξε Βρύσες, δεσπόζει απομονωμένο το ναΰδριο του Αγίου Ονουφρίου. Στη βορινή πλευρά του βρίσκεται το άνοιγμα της πόρτας, χωρίς φύλλο, και δίπλα της ένα μικρό παραθυράκι πρόχειρα χτισμένο με ξερολιθιά. Στην ίδια πλευρά διακρίνεται από μακριά ένα επιβλητικό θολάρι, «αρκοσόλιο» όπως το λένε οι αρχαιολόγοι. Η θολωτή στέγη του ναού στηρίζεται σε επιμελημένα καμπύλα «σφενδόνια» και οι πλάκες επικάλυψης του θόλου είναι συναρμολογημένες με μουρσελλάνα και κορασάνι, τα στεγανοποιητικά υλικά της εποχής πριν από το τσιμέντο. Στην ανατολική πλευρά υπάρχει ένα τριγωνικό άνοιγμα στην αψίδα του ιερού, ενώ στο εσωτερικό των τοίχων βρίσκεται η χωνευτή πρόθεση και τετράγωνες θυρίδες. Στο επίχρισμα, όπου έχει διασωθεί, διακρίνονται αμυδρά υπολείμματα ανεικονικής τοιχογραφίας. Το δάπεδο καλύπτεται από μεγάλες επίπεδες πλάκες. Στη δυτική πλευρά σώζονται τα ερείπια άλλου κτίσματος, ενός μικρού κελλιού, όπου πιθανόν διέμενε ο καλόγερος.

Η δημιουργία μιας ιστοσελίδας αναφερόμενης στην Όλυμπο της Καρπάθου
κρίναμε ότι ήταν απαραίτητη και σύμφωνη με τις τεχνικές απαιτήσεις και το πνεύμα
της εποχής μας. Μέσω αυτής και με τη συνεργασία περισσότερων ανθρώπων,
Ολυμπιτών και φίλων της Ολύμπου, προσφέρεται η δυνατότητα να καταγραφεί, να
μελετηθεί και να αναδειχθεί ο τόπος, η παραδοσιακή ζωή, η ιστορία κι ο λαϊκός
πολιτισμός της Ολύμπου.

Η Ολυμπος μας λείπει. Κυρίως ως ανανέωση της έμπνευσής μας.
Και γι’ αυτό την αποζητούμε, την ανακαλούμε διαρκώς στην μνήμη
μας. Όχι μόνον για το τοπίο της, τη φυσιογνωμία της και τη θωριά
της. Μα κυρίως για τον τρόπο που μας μεγάλωσε. Που μας
διέπλασε. Που μας έμαθε να αναζητούμε τους τρόπους της
απολύτρωσής μας.
«ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΟ» είναι ο τίτλος που επιλέξαμε για την ιστοσελίδα
μας. Με βασικό περιεχόμενο την διαχρονικότητα του πολιτισμού
της. Τους συμβολισμούς και τις κλασικές του τελειότητες, τους
στοχασμούς μας. Την θεώρηση εν τέλει της ύπαρξης και την
δικαίωση της ζωής. Όπως μας αποκαλύφθησαν με την πρώτη ανάσα
μας. Δικαιωματικά και «κατ΄ απόλυτον διαδοχήν».
Και όπως μας κάμνουν να επιποθούμε, ευρισκόμενοι λιγότερο ή
περισσότερο μακριά της, το «χάδι» και τον «μύθον» της.

Ιωάννης Μ. Μηνατσής

Ο έρωτας είναι ίσως  το πιο προσφιλές και αγαπημένο θέμα όλων των εκφάνσεων της τέχνης.  Δεν υπάρχει πίνακας ζωγραφικής, γλυπτό, χορογραφία, θεατρική παράσταση ή κινηματογραφικό έργο που να μην τον έχει εκθειάσει. Σε όλες τις εποχές, σε όλες τις χώρες ο έρωτας αποτέλεσε ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Εκεί, όμως, που η αγάπη- και δη ο έρωτας- έχουν σχεδόν το μονοπώλιο είναι η μουσική και η λογοτεχνία κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ταλέντο να ζωγραφίσουν ή να σμιλέψουν την πέτρα, όλοι όμως μπορούν να αφηγηθούν τον έρωτα και να τον τραγουδήσουν ακόμα κι αν δεν είναι καλλίφωνοι. Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει λαβωθεί από τα βέλη του!

Το θέμα το οποίο πραγματεύεται η παρούσα ερευνα σχετίζεται με τις προλήψεις και
τις δεισιδαιμονίες που συνόδευαν τους τρεις βασικούς σταθμούς της ανθρώπινης ζωής,
δηλαδή τη γέννηση, το γάμο και το θάνατο. Πολλές απο τις αντιλήψεις αυτες είναι
καταδικασμένες να παραμείνουν στην αφάνεια ακόμα και να εκλείψουν, διότι στην εποχή
μας συναντούν τη γενική αμφισβήτηση και απόρριψη ως παρωχημένες και ξεπερασμένες,
καθώς αποτέλεσαν δημιουργήματα μιας παλαιότερης εποχής και κοινωνίας, αλλά και
συγκεκριμένων συνθηκών.

Τις γυναίκες της Ολύμπου μπορεί να τις διακρίνουν πολλά ετερόκλητα και ποικίλα γνωρίσματα, όμως το χαρακτηριστικότερο στοιχείο της εξωτερικής τους εμφάνισης εξακολουθεί να είναι η παραδοσιακή ενδυμασία. Μια ενδυμασία που, όλο και λιγότερες την φορούν σε καθημερινή βάση, όλες όμως φροντίζουν να την αγαπούν και να την διατηρούν, γαλουχώντας τις μικρότερες να πράττουν το ίδιο. Αποτελεί το κατεξοχήν εξωτερικό αναγνωριστικό στοιχείο του πολιτισμού της Ολύμπου εκτός των γεωγραφικών ορίων της. Δεν είναι λίγες, μάλιστα, οι φορές που συναντούμε στις μέρες μας γυναίκες με την παραδοσιακή ενδυμασία στη Ρόδο, στην Αθήνα, ακόμη και στη Ν. Υόρκη. Πρόκειται για ένα σημαντικό κομμάτι του ολυμπίτικου πολιτισμού που έχει κερδίσει το στοίχημα του χρόνου, έχοντας προσαρμοστεί στις ανάγκες που κατά καιρούς εγείρονταν. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Dawkins, «Στις αρχές του 20^ου αιώνα η Όλυμπος ήταν ήδη το μοναδικό χωριό της Καρπάθου που είχε διατηρήσει τις παραδοσιακές ενδυμασίες των γυναικών».[i]

Η Εκπαίδευση στην Όλυμπο της Καρπάθου: ο πρώτος «ελληνοδιδάσκαλος» (Νικίας Ιωάννου-Σπανός) κι ο πρώτος λαογραφικός ερευνητής (Νικίας Ν. Κόνσολας)

Μέχρι τα μέσα του 19^ου αιώνα ένα πέπλο αμάθειας κάλυπτε όλες τις κοινωνικές δομές της Ολύμπου και αυτήν της εκπαίδευσης.